Vim jest prawie tak stary jak ja. Urodził się w 1976 roku czyli raptem rok po mnie. Mimo, że nie jest jedynym edytorem, którego wykorzystujemy w konsoli – przyzwyczaiłem się do niego. Polecam zate z korzystania, każdego kto mnie o ten temat spyta.

Nauka vima jednak nie jest prosta, z biegiem czasu zauważymy schematyczność działania i nauczymy się instynktownie z niego korzystać jednak pierwsze wrażenie może być wstrząsające. Zwłaszcza dla miłośników okienek, przcisków i menu – tutaj tego nie znajdziecie. W vimie wszystkie komendy się wpisuje.

Znane jest nawet powiedzienie: „Jak wygenerować losowy ciąg znaków? Dać użytkownikowi Windowsa Vima i kazać mu z niego wyjść” ;)

Zaczynamy.

Początek, czyli zamykanie Vima

Jak otworzyć to chyba każdy wie, wystarczy wpisać „vim” w konsoli i po sprawie. Gorzej jest zamknąć edytor. Do zamykania służą poniższe komendy:

:q – wyjście z vima
:q! – wyjście z vima bez zapisu
:w – zapisanie
:wq – zapis i wyjście
:w NAZWA – zapisanie pliku jako NAZWA
:e NAZWA – edycja pliku NAZWA

Może trochę dziwi, że tego typu komendy poznajemy na początku, ale z doświadczenia wiem, że czasem najlepiej jest wyjść i zacząć od nowa. Zwłaszcza podczas nauki tego edytora.

Trzy tryby Vima

W Vim’ie są trzy tryby pracy:

  1. Tryb komend (zwany także trybem normalnym) – służy do wprowadzania komend,
  2. Tryb wprowadzania – wszystko co wpiszemy zostaje wprowadzone do edytowanego pliku,
  3. Tryb wizualny – tryb ten służy do zaznaczania fragmentów tekstu – można go traktować jako podtryb trybu komend.

Przechodzenie pomiędzy trybami

Przejście do trybu komend z obu pozostałych następuje po naciśnięciu klawisza ESC.

Tryb wprowadzania:
Najbardziej popularne sposoby wejścia do trybu wprowadzania:

Przejście do trybu wizualnego:

.